کد مطلب:53271 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:210

عمرابن عبدالعزیز خلیفه ی اموی گفته است: «در دنیا شخص دیندار و پارسایی چون حضرت علی هرگز به وجود نیامده است.»

تمام محقّقین اسلامی به سادگی خوراك و لباس او اعتراف می كنند، یكی از دوستانش می گوید در آن زمان كه امام خلیفه بود، من به ملاقات او رفتم كه در حال خوردن یك قطعه نان خشك با مقداری شیر بود. من گفتم: ای امیرالمؤمنین چگونه با این قوت بخور و نمیر زندگی می كنید؟ جواب فرمود: حضرت پیغمبر (ص) نانِ كهنه تر از این می خورد و لباسش هم خشن تر از مال من بود.

آن مافوق شجاعت است كه كسی بتواند راحت زندگی كند ولكن خود را از خوشی ها محروم كرده و با یك خوراك ساده رضایت دهد.

اما آنها كه با او موافق نبودند و نمی توانستند زیر بار عدالت او بروند و در جستجوی زندگی راحت و لذت بخش بودند به مردم فشار آورده، آنها را از حق خودشان محروم می كردند تا در زندگی كوتاه خودشان لذت ببرند.

او به فرماندار بصره می نویسد: «به خاطر داشته باش، هر كسی دنباله رو راه پیشوای خودش است و از او سرمش می گیرد، بدان كه امام

[صفحه 146]

تو با دو تكه نان خشك و دو جامه كهنه و مندرس برای لباس قانع است. مسلماً تو نمی توانی اینگونه باشی، اما لااقل مرا در پرهیزكاری و درستی و عدالت كمك كن به خدا قسم من از این دنیا نه طلایی ذخیره كرده ام و نه پولی جمع آوری نموده ام.»

او اغلب می گفت: «چگونه راضی باشم كه مرا امیرالمؤمنین بخوانند و در سختیها و گرفتاریهای مردم شركت نكنم و در مشكلات نظیر آنها نباشم. آیا با شكم سیر استراحت كنم و اطراف من شكمهای گرسنه باشند؟ من بایستی در پایین ترین درجه زندگی به سر برم تا اینكه فقرا به آسانی بتوانند فقر را تحمل كنند.»

او برای ملاقات با یكی از اصحابش به نام علاءبن زیاد به منزل او رفت. وقتی كه خانه ی وسیع و باشكوه او را دید فرمود: «تو در آخرت به خانه ی بزرگتر از این احتیاج داری، اگر این طور می خواهی تو بایستی در این خانه مردم را پذیرایی كنی و رعایت حال اقوام و خویشان خود بنمایی و حقوق خدا (زكات و صدقات) را به این طریق بپردازی.»

سپس علاء گفت: «ای امیرالمؤمنین من از برادرم عاصم شكایت دارم كه خانواده اش را ترك كرده و برای عبادت از خانه دوری می كند.» امام علی (ع) كسی را سراغ او فرستاد. وقتی كه حاضر شد فرمودند: «ای كسی كه دشمن خودت هستی، مطمئناً شیطان تو را گمراه كرده است. آیا به زن و بچه هایت رحم نمی كنی؟ آیا فكر می كنی كه اگر آنچه را خدا برای تو حلال كرده است مورد استفاده قرار دهی، خدا تو را دوست نخواهد داشت. اگر تو خانه و خانواده را ترك كنی، نسبت به خدا ناسپاس خواهی بود.» او گفت: «ای امیرالمؤمنین تو هم لباس زبر و خشن می پوشی و خوراك ساده می خوری.» امام فرمود: «لعنت بر تو، تو مثل من نیستی. خدا برای پیشوایان عادل واجب كرده است كه خود را در سطح مردم

[صفحه 147]

پایین قرار دهند، به طوری كه فقرا از فقر و نداری ناله نكنند.»

از این رو او با دست خود كفشهایش را تعمیر و لباس خود را وصله می زد.

حكایت می كنند كه امام علی نخلستانی كه حاصل كوشش خودش بود، به معرض فروش گذاشت تا پولش را صرف خیرات نماید. همین كه فقرای مدینه آگاه می شدند، در مسجد، اطراف او را محاصره و او تمام پول را میان آنها تقسیم می كرد و اغلب دست خالی به خانه می رفت، در حالی كه خانواده ی خودش بسیار محتاج بودند.

این صفات برجسته ی امام علی (ع) و رویه و خطمشی آن حضرت كه در رفتار و گفتارش به آنها اشاره شد گوشه ای از ماهیّت همان اسلام متمدّن (پیشرو) است كه مورد بحث می باشد.

[صفحه 148]

صفحه 146، 147، 148.